ز سال ۱۹۲۵تا زمان انقلاب ایران در سال ۱۹۷۹، ایران عموماً با جدیدترین ابزارآلات نظامی غربی مجهز می‌شد. مواردی وجود دارند که ایران پیش از اینکه آن ابزار تحت استانداردهای کشور سازنده‌اش دربیاید، از آن تجهیزات بهره‌مند شده بود (به عنوان مثال تام‌کت F-14 ایالات متحده یا تانک چیفتن بریتانیا). تأمین‌کنندگان اصلی نظامی ایران شامل ایالات متحده، بریتانیا، فرانسه، جمهوری فدرال آلمان (آلمان غربی)، ایتالیا، اسرائیل و اتحاد جماهیر شوروی بودند.
جنگ ایران و عراق و تحریم‌های پس از انقلاب در آن زمان تأثیر چشمگیری بر ذخایر تجهیزات غربی در ایران داشتند. در پی فشار جنگ، تمام منابع به سرعت مستهلک شدند و جایگزینی آن‌ها به طرزی روزافزون دشوار بود. جنگ در نهایت ایران را از روی اجبار به سوی تأمین موقتی تجهیزات از اتحاد جماهیر شوروی، کره شمالی، برزیل و چین سوق داد. با این وجود، تجربه استفاده از تجهیزات باکیفیت در هیچ شاخه‌ای از نیروهای مسلح ایران از بین نرفته‌است. ناامید از مجهز شدن از سوی اعضای قدیمی پیمان ورشو، ایران به دنبال توسعه توانایی خود در شبیه‌سازی کردن تکنولوژی‌های دشمنان احتمالی خود، و ایجاد منبعی کاملاً قابل اعتماد از تجهیزات برای آینده است.
پس از انقلاب ایران، توسعه تکنولوژی نظامی بر روی آنچه که بنیان‌گذاران نخستین آن پیمانکاران غربی بودند بنا نهاده شده‌است. با هدف دستیابی به استقلال کامل، وابستگی ایران به این کشورها در دهه گذشته در بیشتر بخش‌ها به منتفی شده است؛ ایران در حال حاضر، سخت‌افزارهای خارجی موجود را، منطبق با نیازهای خود مهندسی مع کرده و سپس کالای نهایی را تولید انبوه می‌کند. از نمونه‌های فراوان این راهکار می‌توان به براق و جنگنده آذرخش اشاره کرد. ایران در تلاش است تا با چشمداشتی به امکان صادرات، صنایع نظامی خود را پایدارتر کند.
ادامه مطلب
درباره این سایت